Mijn telefoon heeft een luchtje....

Soms vraag ik mezelf af wat er voor luchtje aan mijn telefoon zit, want zodra

ik mijn telefoon oppak, ruiken mijn kinderen dit van meters afstand.....


Als ik mijn telefoon pak om te bellen, of ik neem mijn inkomende oproep aan,

gaan alle radars en zintuigen op volle toeren werken bij mijn kinderen. Op het

moment dat ik een telefoongesprek voer, is er iets super dringends,

wat echt echt echt niet kan wachten!!!!!

Als ik aan het bellen ben met Truus van 3 straten verderop, is het natuurlijk niet echt een probleem,

maar bel ik met mijn eventuele toekomstige werkgever die een afspraak wilt inplannen voor een sollicitatiegesprek,

mijn baas die mijn evaluatiegesprek telefonisch wilt doornemen, een incassobureau waarvan ik nog maar

1 kans krijg om over te gaan tot betalen of de begrafenisondernemer van mijn net overleden oma om te

vragen welke bloemen er op de kist moeten... Tja dan is dat behoorlijk xxxxxxx....... piep ...xxxxpiep, vervelend.

Gelukkig leven we in 2018 dus zitten we niet meer met een snoer vast aan de telefoon.

We kunnen ons verplaatsen, verstoppen als we een telefoongesprek willen voeren,

maar die jachthonden van mij weten met hun neus in de wind en hun op volle toeren draaiende radar,

mij en mijn telefoon nog wel te vinden op De Dam, tijdens koningsdag.....

Het "taboe" op single zijn

Je durft het amper uit te spreken de woorden, "ik ben single", om de blikken vol medelijden

te voorkomen. Waarom is het toch dat men het woord single associeert met, zielig, eenzaam en zwaar.
 
IS HET DAN ECHT ZO ZWAAR, om thuis te komen van je werk in je huisje die er nog precies

uitziet zoals jij deze vanochtend achterliet. Dat je geen 17 losse sokken bij elkaar moet

verzamelen van de grond, die nooit geen paar vormen en je jezelf afvraagt of je partner

zijn voet misschien geamputeerd is, aangezien hij kennelijk altijd maar 1 dezelfde sok draagt.

IS HET DAN ECHT ZO ZWAAR, om s'avonds in bed te kruipen en heerlijk dat boek te

gaan lezen dat op je ligt te wachten. Dat je niet als "verplichting" aan je zondag avond

nummertje  tussen de lakens moet voldoen, omdat je echt compleet door heel je

lijst "hoofdpijn" smoezen heen bent.

IS HET DAN ECHT ZO ZWAAR, dat je zelf met de afstandbediening in je hand kan

kiezen wat je vanavond eens zal kijken op televisie. Dat je niet elke dag om klokslag

20.30 uur de discussie moet voeren welk programma er gekeken gaat worden, die

vervolgens uitloopt in een giga ruzie die tot minstens 22.00 uur duurt, waardoor je sowieso

niks meer kan kijken. Dat je elke keer weer uit moet leggen waarom je als "normale" vrouw

de onzin genaamd, Barbie, The Bachelor en Utopia wilt kijken terwijl je ook kan kiezen

voor 22 mannen op een beeldscherm hobbelend achter een bal, waarbij je met hoge

decibel mag schelden als de bal niet in -, maar naast het doel beland.

Dus als je als single s'avonds op bed ligt, met alle sokken als tweetal netjes in je

wasmand, Barbie domme opmerkingen hoort maken, met je lievelingsboek naast je

die straks nog even wordt gelezen voor je zonder gepluk aan je lijf kan gaan slapen.

Denk dan even met medelijden aan de mensen in een relatie die nu "verplicht" een

goedmaak nummertje tussen de lakens maken, om de "afstandbediening, sokken"

ruzie van de afgelopen uren te vergeten.

Gefeliciteerd!.... wat leuk voor jullie..

Snel, snel haast ik me even naar de winkel, met mijn haar ongekamd op een knot,

zonder make-up, in mijn jogging pak, hopend bij elke meter die ik dichter bij de winkel

kom, om geen bekende tegen het lijf te lopen.
 
Als ik de kassa al in het vizier heb en denk dat het me gelukt is, kom ik iemand

tegen van mijn middelbare schooltijd. Als ik mijn naam enthousiast door de winkel

hoor klinken en ik haar aankijk, groet ik haar als een boer met kiespijn en probeer

zo gehaast mogelijk mijn boodschappen van een meter afstand de band bij de kassa op te gooien.
Met mijn blik op oneindig hoop ik stilletjes dat ze verder gaat met haar winkelwagentje vullen,

maar bij het voelen van een tikkende vinger op mijn schouder zakt de moed in mijn schoenen.

" Wat leuk je weer eens te zien, hoe is het met je?" Ja ja prima antwoord ik kort .En met jou?

voeg ik nog snel toe uit beleefdheid en niet omdat het me ook maar iets kan schelen.

Dan volgt er heel het riedel over relatiestatus, kinderen, baan, en haar oh zo geweldig

leventje met als afsluiter uiteraard "En jij"?

Zonder enig detail sommeer ik,  alsof ik een mondelinge overhoring heb, mijn partner,

zoon, dochter en werk, nog steeds ongemakkelijk voelend over mijn net uit bed look.
"En de derde opkomst zie ik, leuk voor jullie, Gefeliciteerd". Alsof alles nog niet erg genoeg

is kan ik haar ook nog uit gaan leggen dat er geen derde opkomst is, dat deze kleding ook

niet een vertekend beeld geeft en dat ik ook geen last heb van zware botten, maar dat ik "gewoon" dik ben.

Eindelijk kan ik mijn boodschappen tas verder inladen met mijn ongezonde calorierijke voedsel,

ik groet haar gedag en vervolg mijn weg direct naar huis. Thuis aangekomen open ik mijn

social medias om de beste top foto's van mezelf te plaatsen met als  laatste een vriendschapsverzoek

naar " mevrouw oh zo geweldig leventje"........

Sportschool?..., Nee hoor, ik doe boodschappen met mijn peuter

Het nieuwe jaar is aangebroken, de goede voornemens staan weer voor de deur.

Afvallen... op TV, social medias en internet komen verschillende dieëten, fitness oefeningen

en sportscholen voorbij. Helemaal nergens voor nodig.... Wil je echt zweten, squatten en

afvallen, ga gewoon boodschappen doen met je peuter.

Je probeert van de restjes in de kast nog een avondmaaltijd te maken en je favoriete drankje

van vandaag wordt water, alles om maar niet in het gezeldschap van je peuter naar de

supermarkt te moeten. Na alle kasten doorgezocht te hebben, twee keer voor de zekerheid,

kom je toch echt tot de conclusie, "ik moet naar de supermarkt".

Eerst maar eens het tweede schoentje vinden, met je peuter van 12 kilo op je arm ga je

bukkend door de gang. Schoentjes aan jasje aan en dan net op het moment dat je de deur

uit wilt stappen, Oeps... grote boodschap in de luier. Met je dikke jas aan, loop je de trap op,

om vervolgens je lieftallige peuter, die je lachend aankijkt, helemaal weer uit te kleden en van

een schone luier te voorzien. Als je de trap af loopt voel je de eerste zweetdruppels op je voorhoofd.

Aangekomen bij de supermarkt wil je peuter niet in het winkelwagentje zitten, "ZELF LOPEN".

Met 1 hand duw je het winkelwagentje, wat al een uitdaging opzich is aangezien deze altijd

naar 1 kant trekken, met je andere hand probeer je je peuter bij je te houden. Squattent ga je

de winkel door, voor de onderste produkten, zodat je aan het eind van de maand ook nog

wat geld overhoudt.

Dan het moment dat je opkijkt, en je peuter ineens binnen een seconde verdwenen is,

het lijkt wel een truc van Hans Klok. Rennent haast je je door de supermarkt met een

hartslag van 140, wat dan weer wel goed is voor je afval proces, opzoek naar je peuter. Na

10 minuten doodsangsten en afkeurende blikken, roept je peuter vanachter een toren toiletpapier,

KIEKEBOE...... Nu met dus op 1 arm een peuter van 12 kilo, aan de andere hand een trekkend

winkelwagentje, ga je zwetend en snel squattend door de supermarkt.

Thuis aangekomen 1 kilo eraf gezweet en gesquat, kom je erachter dat je bijna de helft bent

vergeten, dit scheelt dan ook weer een paar pondjes, want wat er niet is kan je ook niet op eten.

Sportschool??... nee hoor, ik ga om boodschappen met mijn peuter.